De dood van de nacht

Al dagen liep de dag 
met de gedachte de blanke
melancholie van de nacht
te kopen.

De treurwilg,
vastgegroeid en met zijn tenen
in het borrelende water van de mystiek
hij treurt zeer.

Want toen de nacht de wens hoorde
staarde zij zielig voor zich uit
en betreurde het feit
een vriend te moeten bedroeven.

De nacht zette zich op een stoel
en keek in de lege ruimte,
waar een huilende bosnymf
haar geëerde werk deed.

De nacht kamde haar haar 
en verliet haar hemels rijk
om ten onder te gaan in het moeras
waar de dag haar gadesloeg.

​(1974)

er is een gat in de lucht

er is een gat in de lucht.
de mannen kijken niet,
zij weten het, zijn het gewend
om god in het gezicht te zien.

maar ik, als nieuweling,
ongewend aan het blauw
van de lucht en van het staal,
bemerk het met grote schrik.

de angstogen vallen mij uit het hoofd
bij de eerste stralen
van de helvlammende vuurmond.
ik denk aan een halfnaakt strand:
ijscomannetjes venten langs
het omploegde zand, schelpjes
steken uit de grond: kastelen, burchten
zijn gebouwd en afgebroken.

het gat trekt langzaam dicht,
ik zie het gezicht van god niet meer.
heeft hij mij verlaten?
nee, ik zie zijn witte baard nog.

zijn witte baard drijft af in het heelal
flarden en vlagen verschimmelen.
het is over: avond.
de stoelenverhuurder sluit zijn hok.

​(1974)

 .