nominaties en publicaties 2023

Het vuur brandt niet elke dag
 

Het vuur brandt niet elke dag. Op sommige dagen niet,
als het licht blijft en de wind de vonken meevoeren zou
onder het dak. Ook de bussen rijden niet elke dag.

Het is rustig in mijn hoofd als de dienstregeling niet rijdt
omdat dan niets moet, of liever, dan niets kan.
Want het is koud, weet je wel, ijskoud , en de rivier
verstart in een grimmig grijnzend meer, als de wind
de woorden meesleurt als rinkelende blikjes over het ijs.

Vóór de nacht zijn beschermende hand uitstrekt en
de ijzers van het uurwerk omduwt, bevriezen de handen
van de beiaardier boven het klavier. En dan wordt alles stil.

Buiten kraakt de kou onder mijn voeten, windstil lonkt in 
de verte de witte nevel, een stuifsneeuw zonder genade:
in het wit gehuld voor eeuwig. Er zijn geen dolende geesten
met koude handen. Zij warmen zich aan het vuur van de nacht
en dompelen zich onder in borrelende bronnen. Zij gloeien als
lampionnen ver vooruit en dansen waar je niet komen kunt.

Ik ben daar nooit geweest. Ook niet voor een week.
Hoe ik ook de nacht heb gezocht, de dag gepaaid, de morgen
gesmeekt en de avond heb vervloekt, niets dat hielp.
Ik sleep nog steeds mijn kettingen mee in de sneeuw.

​​Het kind snijdt met het mes
de taart aan reepjes en verbrandt
de kaarsen op jet schavot
van steeds weer ouder worden.

Als de moeder binnen komt
met grote gebaren de gordijnen opent,
zicht biedt op de straat die nooit eindigt,
dan druipt de schuld van het bord
om vervolgens zo maar
over de drempel de straat op te stromen.

Ik hoor niet je stem als je het
uitschreeuwt en weet niet waarom.
Ik begrijp je klanken niet en
weet je gebaren niet te lezen
als je trommelt op de vensterbank
en driftig de planten wegveegt.
Ik ben je kwijt geraakt of jij mij.

Ik weet dat het niet gaat
over mij, maar over wie dan wel,
wordt mij nooit verteld.
Morgen is het niet anders.

​
​