nominaties en publicaties 2022
genomineerd voor Rob de Vos prijs 2022: eervolle vermelding
|
|
|
Geen maandag als de week daarvoor
Ik wist het nog vóór dat het begon te regenen. Voordat de regen langzaam viel, traag in gestaag dalende druppels, als een kralengordijn dat knispert in de keukendeur. Zo’n stadse regen die maar niet doorzet, die verveeld de straten nat maakt, maar het gras niet voedt. Een dag die eindigt met een flinke bui, waarop normaal gesproken, de mensen in het park zouden rennen om op tijd droog binnen te zijn. Zo’n dag was het niet. Het was helemaal geen dag als alle andere, geen maandag als de week daarvoor. Ik wist het al voordat jij het zei. ____________________ Blootsvoets leven, geaard en vereeld, dat is mij niet gegeven. Hoe lang de weg, die we zouden gaan, de bestemming, waar je moet zijn voor donker, altijd voor donker, want wie dan niet binnen is, hoedt zich voor de klauwen van de nacht. Aldus gaand verraadt zich in de schaduw van de hoop, dat jij en ik nooit ouder zouden worden, maar dat wij, voor altijd jong, samen zouden dansen op het graf van vroeger, het prentenboek van toen en hoe het nooit meer worden zou. En in de stilte van de tocht, waar woordloos het verleden verdampt en als een wolk slechts achterblijft, lost - met elke stap die ik zet – de schim van morgen op in al wat klanken heeft. Mij rest niets meer dan het roepen van jouw naam. Want in mijn zelf gekozen bivak, waar het licht twijfelt als nooit te voor, weifelend de stilte begroet als een vage kennis, blijft niets, niets anders dan rust. En weet: waar ik ben, daar is geen ander, geen gids voor mijn geheimen, geen hoeder voor mijn dromen, geen hand om mij te leiden. Zo alleen te rusten, de hoge adem die nooit verdwijnt, die eindeloos een metgezel is, weet ik dat ik veilig ben, veilig voor de wolven uit het bos. |
|
|
Vroege bloesem
Later hoorde ik van anderen, dat de boom vol bloesem zat, heel vroeg dit jaar, en dat de kinderen hadden gespeeld op het gras. Ze zeiden dat het geluid van de weg had opgehouden en de zon de blaadjes van de bloemen had geaaid, achteloos zoals een moeder het hoofd van haar kind. Ik hoorde dat, ondanks dat men zei dat het nog wat fris was, in de verte de stilte zich had neer gevleid als een verliefd paar in oude films. Ik had er niets van gemerkt. |
|
|
Als jij en ik een wolk zouden zijn, zouden we samen drijven,
reizen waar de wind ons brengt, zorgeloos dolen, landen bezoeken die niemand kent, zonder woorden voor eeuwig samen, van boven zien hoe de mens krioelt op zoek naar zinvol leven. Als jij en ik een wolk zouden zijn, zouden wij met het gemak van slechts een zucht de akkers met onze schaduwen bedekken, zouden we dansen boven de rijstvelden, jij en ik, elkaar loom vasthouden, en langzaam elkaar weer loslaten, zouden we vermoeid aan bergen voor anker gaan, zwevend rusten, om als, wanneer het ons te warm wordt, vormloos verder te gaan en ons te laven aan de zee. Als jij en ik een wolk zouden zijn, zouden we aan het einde van de dag allengs samen oplossen in het niets. En iedereen zou er blij om zijn, omdat de zon dan ongehinderd schijnt. |
|
|
Er zijn zo van die dromen
Er zijn zo van die dromen, die blijven schuren als een te heet gewassen hemd, die hard zijn als een in de zon gedroogde handdoek, die pijn blijven doen, al weet je niet waarom, die eindeloos knagen. Er zijn zo van die dromen, die eindeloos herhalen in een vast patroon, als jonge boompjes langs een lege weg, die steeds komen zonder antwoord, als schaduwen in het donker, die bang maken en je besluipen als je weerloos bent en gekwetst. Er zijn zo van die dromen, die, zoals jij zo vaak zei, zijn als ongelezen brieven op zolder, dromen, waarbij ik in de oksel van de avond wanneer het licht overgaat in het donker en de drukte van de dag stil versterft jouw geur ruik als nooit te voor. Er zijn zo van die dromen, die erger zijn dan de dag. |
|
