My Site
  • Home
  • over mij
  • Contact
  • 2022
  • 2021
  • 2020
  • 2019
  • 1977
  • 1976
  • recensies

2022

nominaties en publicaties 2022

genomineerd voor Rob de Vos prijs 2022: eervolle vermelding


Zachtjes op kousenvoeten schoof de nacht bij ons aan tafel,
brak het brood dat wij heel probeerden te houden en trok
langzaam het kleed naar zich toe, hulde zich met het laken,
dat onder de borden lag en waarmee wij later
ons tegen de kou hadden willen bedekken.

We keken toe, slechts toe, en deden niets, verbouwereerd
door het schijnsel van de lamp, dat wij eerder niet hadden gezien.
De stilte komt immers in het donker zonder dat
iemand daar het flauwste benul van heeft.

En het begon koud te worden. Waar eerst de warmte vochtig
aan het lijf plakte als een stille vriend, verkilde de lucht weldra
als een verraden jeugd, nam deze langzaam bezit van het hart,
en ieder – ieder voor zich – wachtte op wat komen zou.
Er kwam niets. De stilte bleef als een vergeten gast.

           Als anderen zeggen dat de vogel fluit om niet stil te zijn,
           jaagt om niet bejaagd te worden, en leeft om niet te sterven,
           hebben ze misschien gelijk, maar dat betekent niet
           
dat dit alles is, wat er is.
           En al wie verdrinkt, die haalt de ochtend niet, ziet de zon niet,
           houdt zijn adem gevangen in zijn hand en laat dit keer de
           vissen ongemoeid.
           
En dan kan het best zo zijn, zoals anderen zeggen, dat het
           water klettert

           in overvloed, de scherpe bergen slijpt, de beken vult en leven
           geeft.
           
Dat kan allemaal zo zijn, maar daar merk je binnen niets van.

Binnen vergrijst alleen het water stil in de glazen.
Zo was het die keer en de keren daarna.
Zo zal het altijd zijn.
–

Picture

Geen maandag als de week daarvoor

Ik wist het nog vóór dat het begon te regenen.
Voordat de regen langzaam viel,
traag in gestaag dalende druppels,
als een kralengordijn dat knispert in de keukendeur.
Zo’n stadse regen die maar niet doorzet,
die verveeld de straten nat maakt,
maar het gras niet voedt.
 
Een dag die eindigt met een flinke bui,
waarop normaal gesproken,
de mensen in het park zouden rennen
om op tijd droog binnen te zijn.
Zo’n dag was het niet.
 
Het was helemaal geen dag als alle andere,
geen maandag als de week daarvoor.
 
Ik wist het al voordat jij het zei.

       
                                   ____________________


Blootsvoets leven, geaard en vereeld, dat is mij niet gegeven.

Hoe lang de weg, die we zouden gaan, de bestemming,
waar je moet zijn voor donker, altijd voor donker, want
wie dan niet binnen is, hoedt zich voor de klauwen van de nacht.
 
Aldus gaand verraadt zich in de schaduw van de hoop, dat jij en ik
nooit ouder zouden worden, maar dat wij, voor altijd jong, samen
zouden dansen op het graf van vroeger, het prentenboek
van toen en hoe het nooit meer worden zou.
 
En in de stilte van de tocht, waar woordloos het verleden verdampt
en als een wolk slechts achterblijft, lost - met elke stap die ik zet –
de schim van morgen op in al wat klanken heeft.
Mij rest niets meer dan het roepen van jouw naam.
 
Want in mijn zelf gekozen bivak, waar het licht twijfelt als nooit te voor,
weifelend de stilte begroet als een vage kennis, blijft niets,
niets anders dan rust. En weet: waar ik ben, daar is geen ander,
geen gids voor mijn geheimen, geen hoeder voor mijn dromen,
geen hand om mij te leiden. Zo alleen te rusten,
de hoge adem die nooit verdwijnt, die eindeloos een metgezel is,
weet ik dat ik veilig ben, veilig voor de wolven uit het bos.​                                     
Picture










​


Vroege bloesem                                                       
 
Later hoorde ik van anderen,
dat de boom vol bloesem zat, heel vroeg dit jaar,
en dat de kinderen hadden gespeeld op het gras.
 
Ze zeiden dat het geluid van de weg had opgehouden
en de zon de blaadjes van de bloemen had geaaid,
achteloos zoals een moeder het hoofd van haar kind.
 
Ik hoorde dat, ondanks dat men zei dat het nog wat fris was,
in de verte de stilte zich had neer gevleid
als een verliefd paar in oude films.
 
Ik had er niets van gemerkt.

Foto

​
Als jij en ik een wolk zouden zijn, zouden we samen drijven,
reizen waar de wind ons brengt, zorgeloos dolen, landen bezoeken
die niemand kent, zonder woorden voor eeuwig samen,
van boven zien hoe de mens krioelt op zoek naar zinvol leven.
 
Als jij en ik een wolk zouden zijn, zouden wij met het gemak
van slechts een zucht de akkers met onze schaduwen bedekken,
zouden we dansen boven de rijstvelden, jij en ik, elkaar loom
vasthouden, en langzaam elkaar weer loslaten, zouden we
vermoeid aan bergen voor anker gaan, zwevend rusten,
om als, wanneer het ons te warm wordt, vormloos
verder te gaan en ons te laven aan de zee.
 
Als jij en ik een wolk zouden zijn, zouden we aan het einde
van de dag allengs samen oplossen in het niets. En iedereen
zou er blij om zijn, omdat de zon dan ongehinderd schijnt.
Foto

​Er zijn zo van die dromen               
 
Er zijn zo van die dromen, die blijven schuren
als een te heet gewassen hemd, die hard zijn
als een in de zon gedroogde handdoek,
die pijn blijven doen, al weet je niet waarom,
die eindeloos knagen. Er zijn zo van die dromen,
die eindeloos herhalen in een vast patroon,
als jonge boompjes langs een lege weg,
die steeds komen zonder antwoord,
als schaduwen in het donker, die bang maken
en je besluipen als je weerloos bent en gekwetst.
 
Er zijn zo van die dromen, die, zoals jij
zo vaak zei, zijn als ongelezen brieven op zolder,
dromen, waarbij ik in de oksel van de avond
wanneer het licht overgaat in het donker
en de drukte van de dag stil versterft
jouw geur ruik als nooit te voor.
 
Er zijn zo van die dromen,
die erger zijn dan de dag.
Foto

Powered by Create your own unique website with customizable templates.
  • Home
  • over mij
  • Contact
  • 2022
  • 2021
  • 2020
  • 2019
  • 1977
  • 1976
  • recensies